«Αυτό δεν είναι στάση λεωφορείου»
***
Το σημαίνον και το σημαινόμενο. Η έννοια των λέξεων και η έγνοια για τις λέξεις. Μια στάση λεωφορείου καμωμένη ακριβώς για τον αεικίνητο επιβάτη που ξέμαθε τι πάει να πει στάση. Για τον επιβάτη που είναι εκεί, εντούτοις βρίσκεται οικεία βουλήσει – ή μήπως όχι – στο «αλλού». Σε ένα «αλλού» τόσο φευγαλέο όσο και τα αυτοκίνητα που περνούν μπροστά απ’ το απασχολημένο βλέμμα εκείνου που αναμένει. Άραγε, τι θα μπορούσε κανείς πια να αναμένει; Έχει περισσέψει κάτι στο πιάτο της προσδοκίας; Ένα ερώτημα που ζητά να απαντηθεί, κι όχι απλώς να προστεθεί στα σταθμά της μελαγχολικής μας πλάστιγγας.